اهل دلی کو که به جامی دل دیوانه برد
دست ز ما گیرد و اندر بر جانانه برد
بارخدایا چه پسندی که درین مستی عشق
دوری دلدار مرا تا دم میخانه برد
آمده بود تا به یغما ببرد خانه ی دل
من چه کنم کو به نگاهی سر شاهانه برد
دوش همی ذکر غمش خواب چه آسوده ستاند
باز مبادا که مرا یاد چو بیگانه برد
کرد نصیحت که چرا می بخوری شب همه شب
او چه بداند چه شرابی دل دیوانه برد
در نظرم باد بهارست دگر شانه ی یار
زلف پراکنده مگر باد یکی شانه برد
داغ نبینی چه کند فایده ایام فراق
غصه ی عشاق بسی رنگ ز میخانه برد
محمد فتحعلیزاده کاکرودی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر