می زدگان

از غم این تنگدلی ناله زنانیم همه/کشته ی آن می زده ی ناز جهانیم همه
خسته ز تقدیر پی عمر روانیم همه/تا گذرد روز و رسد شب نگرانیم همه
بار سفر بسته و در سوگ زمانیم همه/در به دری رحل اقامت فکنانیم همه
عاشق و دلباخته ای مویه کنانیم همه/تا رخ دلدار نبینیم به جانیم همه
عیب درین نیست که ما می زدگانیم همه/چونکه به مستان تو ما دلشدگانیم همه
پس کرمی کن که به ما چشم عنایت فکنی
هم رقمی زن که به تقدیر هدایت فکنی
دل به هوا خواهی تو زار و نزارست هنوز/کز قدحت نوش کنان باده گسار است هنوز
چشم ز محنت کشی اش ابر بهارست هنوز/غرق درین کار بسی لیل و نهارست هنوز
صورت زیبای تو پر نقش و نگارست هنوز/گرچه که هرچند ز ما فکر فرارست هنوز
غمزه ی آواره گرت فکر شکارست هنوز/غره روان در پی هر دارو ندارست هنوز
باز به بیدادگری پایه گذارست هنوز/شیوه ی چشمان تو کز بخت نه یارست هنوز
پس کرمی کن که به ما چشم عنایت فکنی
هم رقمی زن که به تقدیر هدایت فکنی
در پی دیدار ملامت بشنیدیم بسی/گرچه درین راه به جائی نرسیدیم بسی
در هوست بر در میخانه دویدیم بسی/منت یک ساغر خمخانه کشیدیم بسی
از دل دیوانه ی خود سخت رمیدیم بسی/با همه ی خون به دلی صبر گزیدیم بسی
با سر سودا زده تعظیم بکردیم بسی/زین سبب چون خم چوگان بخمیدیم بسی
ما غم رسوائی خود ساده بدیدیم بسی/ناز دو چشمان تو را ساده خریدیدم بسی
پس کرمی کن که به ما چشم عنایت فکنی
هم رقمی زن که به تقدیر هدایت فکنی
آتش دل شعله کشان خانه و کاشانه بسوخت/بند بلا سینه دران از غم جانانه بسوخت
هرچه ازین عمر بشد حاصل و در خانه بسوخت/این همه از گردش آن نرگس مستانه بسوخت
در شب هجران به سحر شمع به افسانه بسوخت/شعله برآورد و دگر بار به غمخانه بسوخت
کام وزبان داد زنان چون دل دیوانه بسوخت/آنقدر سوخت که بر وی دل بیگانه بسوخت
شیوه ی ایثار گری عاشق حنانه بسوخت/دم نزد از هجر و بسی دور وغریبانه بسوخت
پس کرمی کن که به ما چشم عنایت فکنی
هم رقمی زن که به تقدیر هدایت فکنی

محمدفتحعلیزاده کاکرودی