من و یک دجله ی خون از غم تو
تو و این عاشق بی مرهم تو
ره دینم زد و افسانه بشد
خم گیسوی بلا همدم تو
زجوانی سروتن در هوسست
که ببیند رخ بی ماتم تو
گله ای مر نبود هجر تو را
که به پایان نرسد عالم تو
به امیدم برسد روز صفا
بشوم در همه سو خادم تو
فکند پرده فراسوی زمان
بکند جلوه ی نو آدم تو
محمد فتحعلیزاده کاکرودی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر